14 ekstremalnych miejsc zamieszkanych przez ludzi

Najzimniejsze, położone wysoko w górach, odosobnione – dla wszystkich żądnych przygód przygotowaliśmy zestawienie miejsc, które są naprawdę ekstremalne (ze względu na panujące warunki lub położenie), a mimo to mieszkają w nich ludzie.

14. Castellfollit De La Roca, Hiszpania

Castellfollit de la Roca to niewielkie miasteczko położone w Katalonii. Charakterystycznym krajobrazem są domy położone tuż na granicy stromej, skalnej ściany – miejscowość znajduje się bowiem na bazaltowym klifie, który powstał prawdopodobnie w wyniku wyżłobienia przez rzeki Fluvia i Toronell.

To mini-miasto (jego powierzchnia to zaledwie 0,67 km²) jest częścią rezerwatu przyrody i stanowi jeden z piękniejszych krajobrazów powulkanicznych na Półwyspie Iberyjskim. Castellfollit de la Roca powstało prawdopodobnie w miejscu zamku obronnego pochodzącego z końca XI wieku. Romański kościół San Salvador z XIII wieku jest jednym z cenniejszych zabytków – aktualnie znajduje się w nim muzeum i sala konferencyjna. W kościelnej dzwonnicy jest z kolei taras widokowy, z którego można podziwiać panoramę całej okolicy. Według danych z 2011 roku w miasteczku mieszkało 999 osób.

13. Wisząca świątynia, Chiny

Kolejne ekstremalne miejsce znajduje się na jednej z pięciu wielkich gór taoizmu – Heng Shan, około 50 metrów nad ziemią. Wisząca Świątynia, zwana też Wiszącym Klasztorem zbudowana została ponad 1500 lat temu! Prawdopodobnie wybór tego nietypowego miejsca spowodowany był częstymi powodziami, chociaż inna teoria głosi że tylko w ten sposób mnisi mogli zapewnić sobie całkowitą ciszę.

W skład świątyni wchodzi ponad 40 pawilonów, które wykuto w skałach (wykorzystano również naturalne jaskinie), a następnie dobudowano do nich drewniane fasady. Całość połączona jest za pomocą licznych kładek i mostów. Wewnątrz tzw. Pawilonu Trzech Religii znajdują się siedzące obok siebie posągi Konfucjusza, Buddy Siakjamuniego i Laozi – symbole trzech najważniejszych chińskich religii: buddyzmu, konfucjanizmu i taoizmu. Inne pomieszczenia zdobią liczne rzeźby i malowidła ścienne. Dzisiaj miejsce to stanowi głównie atrakcję turystyczną.

12. Ittoqqortoormiit, Grenlandia

Położone na wschodnim wybrzeżu Grenlandii Ittoqqortoormiit to jedna z najtrudniej dostępnych zamieszkałych miejscowości na wyspie. Dotarcie możliwe jest jedynie helikopterem lub łodzią i to jedynie przez kilka miesięcy w roku. Na północ od wioski, rozciąga się lodowe pustkowie, a od listopada do stycznia trwa noc polarna. Zimą (a ta panuje tu przez większość roku) prędkość wiatru osiąga nawet 200 km/h.

Transport dociera raz na jakiś czas, a do odciętej od świata wioski wszystko trzeba sprowadzać drogą morską. Mieszkańcy Ittoqqortoormiit utrzymują się z polowań na wieloryby i niedźwiedzie polarne, których populacja jest bardzo liczna. W wiosce, w której gorąca bieżąca woda, prysznice i kaloryfery to wciąż luksusy żyje około 500 osób.

11. Zamek Lichtenstein, Niemcy

Bajkowy zamek, który wygląda jakby za moment miał runąć w otaczającą go przepaść wybudowano w latach 1840-1842 na miejscu zniszczonej pod koniec XIV wieku średniowiecznej warowni. Podczas prac budowniczowie wzorowali się opisem zamku z powieści „Lichtenstein” autorstwa Wilhelma Hauffa.

Zamek Lichtenstein zachwyca licznymi wieżyczkami. W jego murach znajduje się obecnie imponujące muzeum z bogatą kolekcją militariów. W dobrze zachowanej kaplicy zamkowej podziwiać można gotyckie witraże i XIX-wieczny ołtarz. Bajkowy Zamek Wirtembergii położony jest 817 metrów n.p.m.

10. Meteory, Grecja

“Zawieszony w powietrzu” lub “środek nieba” – tak z języka greckiego tłumaczyć można nazwę „metéoros” i nie ma w tym ani krzty przesady. Greckie Meteory to jedna z najpiękniejszych formacji skalnych na świecie, a znajdujące się na najwyższych (500-metrowych) skałach budowle wyglądają jak zawieszone w powietrzu.

Początki tego miejsca sięgają XIV wieku. Właśnie wtedy zbudowany został Wielki Meteor. Pierwszy klasztor (monastyr) budowano aż 16 lat (od 1356 do 1372 roku) – nic w tym dziwnego – w końcu klasztory powstawały na trudno dostępnych skałach, a a jedyną drogą na górę było skorzystanie ze spuszczanej drabiny lub liny. Miejsce to było lubiane przez mnichów, którzy przybywali tam w poszukiwaniu ciszy i medytacji.

W latach świetności funkcjonowały aż 24 klasztory, a każdy z nich zbudowany był na innej skale. Dziś zaledwie 6 klasztorów jest zamieszkanych i toczy się w nich normalne życie monastyczne. Klasztory otwarte są dla zwiedzających, jednak aby je odwiedzić należy mieć odpowiedni strój (długie spodnie dla mężczyzn, spódnica zakrywająca kolana i zakryte ramiona dla kobiet). Co ciekawe pierwsze schody do Wielkiego Meteoru powstały dopiero w latach 20. XX wieku. Wcześniej wyprawa na szczyt była naprawdę ekstremalnym przeżyciem.

9. Kalapana, Hawaje

Kalapana to miasteczko na Hawajach, które ucierpiało w wyniku wybuchu wulkanu Kīlauea. Erupcja z 1990 roku spowodowała wielkie zniszczenia, a cała okolica została zalana morzem lawy. Szacuje się, że zalegająca warstwa zastygniętej lawy razem z popiołami przekracza 1,5 m. Od czasu wybuchu aż do dziś w mieście czas jakby się zatrzymał – wciąż znajdują się tam ruiny domów, mieszkań oraz budynków publicznych.

Po wydarzeniach z końca XX wieku odbudowano zaledwie kilkanaście domów, a populacja liczny nie więcej niż kilkadziesiąt osób. Dostęp do miasta jest praktycznie niemożliwy ponieważ większość dróg jest odciętych. Mieszkańcy, którzy zdecydowali się zostać w mieście mogą poruszać się tylko dzięki samochodom z napędem AWD (napęd na wszystkie koła).

8. Domki na drzewach – Korowai, Papua Nowa Gwinea

Korowai to niezwykłe plemię, które żyje w domkach zbudowanych na drzewach. Trzeba przyznać, że ich budowę opanowali do perfekcji – swoje domostwa budują na wysokościach sięgających blisko 40 metrów, a cały proces zajmuje około 2 tygodni (co ciekawe pracują nad nim nie tylko przyszli domownicy, ale też sąsiedzi). Wszystkie czynności są oczywiście wykonywane ręcznie.

Taka forma schronienia to sposób na unikanie zagrożeń, zarówno przed innymi klanami Korowajów (plemię praktykowało kanibalizm), innymi wojowniczymi plemionami papuaskimi, zwierzętami oraz „złymi duchami”.

7. Solvay Hut, Szwajcaria

Na północno-wschodniej grani Hörnligrat szwajcarskiego szczytu Matterhorn w Alpach znajduje się niezwykłe schronisko Solvay Hut. Położone jest na wysokości 4003 m n.p.m., niecałe 400 m od szczytu, a patrząc z pewnej odległości można powiedzieć, że schronisko dosłownie wisi nad przepaścią. Oblodzony szlak, wąskie przejścia i zapierające dech w piersiach widoki – to atrakcja tylko dla odważnych. Solvay Hut nie ma stałych mieszkańców, a nawet stałej obsługi, służy jednie jako schronisko dla wspinaczy – mimo wszystko położone jest w tak ekstremalnym miejscu, że postanowiliśmy umieścić je w tym zestawieniu.

Belg Ernest Solvay potrzebował zaledwie 5 dni by w 1915 roku wybudować chatę. Odnowiona i przebudowana po latach Solvay Hut może być schronem dla 10 osób. W środku dostępne są miejsca noclegowe, koce i radiotelefon – używać jej można jednak tylko w nagłych wypadkach.

6. Capanna Margherita, Włochy

Schronisko Capanna Margherita (funkcjonujące również pod nazwą Margherita Hut) uznawane jest za najwyżej położone schronisko górskie w Europie. Położone 4554 metry nad poziomem morza schronisko budowano w latach 1889-1893. Otworzyła go włoska królowa Małgorzata Sabaudzka (Margherita of Savoy), której to zawdzięcza nazwę „Capanna Margherita”.

W 1977 roku schronisko Capanna Margherita zburzono, a w jego miejscu postawiono nowe, większe które funkcjonuje do dnia dzisiejszego. W sezonie letnim schronisko oferuje 70 miejsc noclegowych, a w sezonie zimowym dostępnych jest 12. Od 2017 roku w schronisku udzielane są śluby cywilne. Parę, która zdecyduje się na taki krok czeka jednak 2-dniowa wspinaczka, bo tyle zajmuje dotarcie do schroniska jednym z górskich szlaków – i jest to jedyna możliwość dotarcia.

5. Civita di Bagnoregio, Włochy

Historia włoskiego miasteczka Civita di Bagnoregio sięga VII wieku przed naszą erą. Ze względu na swoje nietypowe położenie malownicze miasteczko nazywane jest „umierającym miastem”. Mieszkańcy Civita di Bagnoregio od zawsze mieli problemy z dostawami wody i żywności, jednak te pogłębiły się po trzęsieniu ziemi z 1695 roku – zniszczona została wówczas część budynków i jedyny most prowadzący na wzgórze. Tętniące życiem miasto straciło swoją pozycję w regionie i przez wiele lat było niemalże odizolowane od reszty świata, a jedyną drogą prowadzącą do miasta były kręte schody dla pieszych.

Na początku XX wieku powstał most, którym do dziś można dostac się do miasteczka. Pojawił się jednak inny problem – częste trzęsienia ziemi. W latach 20. rząd postanowił ewakuować miasto, jednak kilkadziesiąt osób wbrew zaleceniom postanowiło pozostać w Civita di Bagnoregio. Trzęsienia ziemi nie są jedynym zagrożeniem – tufowa skała, na której położone jest miasteczko jest pod ciągłym działaniem procesu erozji, przez co po prostu się kruszy.

Mimo, że miasto „umiera” to każdego roku odwiedza je masa turystów, a wąskie uliczki zapełniają się ludźmi. Poza klimatycznymi zaułkami na turystów czeka mały hotel, restauracja, sklep z pamiątkami, a przy Piazza San Donato fontanna i zabytkowy kościół, który do 1699 roku pełnił funkcję katedry i siedziby biskupów.

4. Miasto krzywych wież – Santos, Brazylia

W tym brazylijskim mieście pod siedmiometrową warstwą piasku znajduje się kilkadziesiąt metrów gliny – takie podłoże nie radzi sobie z utrzymaniem ciężaru wieżowców. Odchylenia od pionu sięgają od 0,5 do 1,8 metra zagrażając przy tym życiu 17 tys mieszkańców. „Obawiamy się nawet silnego wiatru. Pochylenie budynku już czuć na korytarzach, po których nie można stabilnie chodzić” – mówi Renan Batista, mieszkaniec zagrożonego wieżowca w jednym z wywiadów. Eksperci szacują, że dalsze odchylanie się budynków od pionu może doprowadzić do ich zawalenia w przeciągu 10 lat.

3. La Rinconada, Peru

5100 metrów n.p.m – na takiej wysokości położone jest peruwianskie miasto La Rinconada. Jeszcze w 2001 roku był to zaledwie niewielki obóz poszukiwaczy złota. W 2009 roku La Rinconada miała już 30 000 mieszkańców, a w 2012 roku aż 50 tysięcy! Tak gwałtowny wzrost liczby ludności spowodowany był ponad 235% wzrostem ceny złota. Do najwyżej położonej miejscowości świata dostać jedynie krętymi górskimi drogami – ich pokonanie może zając nawet kilka dni.

Gwałtowny napływ mieszkańców nie szedł jednak w parze z rozwojem infrastruktury – w mieście nie ma kanalizacji, instalacji sanitarnych czy grzewczych. Ponadto ze względu na działalność górniczą ziemia w tej okolicy jest silnie zanieczyszczona rtęcią, a przestępczość jest na bardzo wysokim poziomie.

Z daleka najwyżej położone miasto świata całe lśni w promieniach słońca. Gdy podjeżdżamy, czar pryska. Witają nas góry nigdy nie wywożonych śmieci i domy z blachy falistej. W nich bez okien, wody i ogrzewania mieszkają najbiedniejsi mieszkańcy La Rinconada. Wysiadamy z autobusu w niewyobrażalny smród. Cuchnie tak, że mało nie wymiotujemy. Nie wiadomo, czy ciężej oddycha się z braku tlenu czy duszącego zapachu. La Rinconada rośnie dziko i nielegalnie, więc 40 tys. mieszkańców równie dziko tu żyje. Nie ma kanalizacji. Wodę kupuje się ją w bidonach. Na mycie raczej nie starcza możemy przeczytać na blogu IntoAmericas o La Rinconada – „najsmutniejszym mieście świata„.

2. Katskhi, Gruzja

Katskhi Pillar to górująca nad zieloną okolicą 40-metrowa skała. Na jej szczycie wznosi się mała cerkiew i pustelnia, która od ponad 20 lat zamieszkiwana jest przez mnicha. Na górę dostać się można jedynie po żelaznej drabinie. Pustelnik unika jednak kontaktu z ludźmi i rzadko przyjmuje gości.

Historia tego miejsca jest o tyle ciekawa, że pierwszy monastyr na skale powstał miedzy VI a VIII wiekiem. Gdy okoliczne ziemie podbili Turcy świątynie opuszczono i tak popadła w zapomnienie. Skałę udało się ponownie zdobyć dopiero w 1944 roku, a ekspedycja na czele z alpinistą Aleksanderem Japraidze odkryła na jej szczycie ruiny cerkwi. Mnich Maxym Qavtaradze zamieszkał w celi wydrązonej w skale u stóp filaru w 1993 roku. Odwiedzający to miejsce turyści i pielgrzymi zostawiali mu ofiary na rzecz odbudowy cerkwi. Od 1999 roku do 2009 roku trwała renowacja zabytku.

1. Najzimniejsze miejsce zamieszkane przez człowieka – Ojmiakon, Rosja

Położona w rosyjskiej Jakucji wieś liczy niewiele ponad 500 mieszkańców. Nic w tym dziwnego – Ojmiakon jest bowiem najzimniejszą na świecie stale zamieszkałą osadą. W styczniu temperatura spada tutaj nawet do -60 stopni Celsjusza. I chociaż nazwa Ojmiakon w języku jakuckim oznacza „niezamarzającą wodę” (jest ona nawiązaniem do pobliskich gorących źródeł, które pozwoliły na założenie wsi, pomimo wiecznej zmarzliny) to bywa tu ekstremalnie zimno – rekord zanotowano 26 stycznia 1926, kiedy to termometry wskazały -71,2 °C!. Ponieważ nie wyobrażam sobie funkcjonowania w tak ekstremalnym mrozie Ojmiakon ląduje na pierwszym miejscu tego zestawienia 🙂

Zobacz też:

• Top10: Najzimniejsze miejsca na świecie
• Top 10: Najcieplejsze miejsca na świecie
• Rekordowe i ciekawe miejsca w Polsce
• Imponujące zdjęcia jeziora Bajkał zimą
• Jak powstał krzywy las koło Gryfina?
• Zakhyntos – co zwiedzić?
• Kreta – największe atrakcje


źródła: (1),(2),(3),(4),(5),(6),(7),(8),(9),(10),(11),(12)