10 najgorszych potworów z morskich głębin

Morza i oceany zajmują ponad 70% powierzchni naszej planety, jednak dla ludzkości nadal są tajemnicze i niezbadane. Dążymy do podboju kosmosu i szukamy cywilizacji pozaziemskich, a w tym samym czasie zostało zbadane tylko 5% oceanów. Takie dane wystarczą, aby pobudzić lęk wywołany potworami z głębi mórz, gdzie nie przedostają się promienie słoneczne.

Spis treści

1. Chauliodus sloani

Rodzina Chauliodus liczy 6 gatunków ryb głębokowodnych, ale najbardziej rozpowszechnionym z nich jest Chaliodus sloani. Te ryby zamieszkują na prawie całym obszarze Wszechoceanu, z wyjątkiem mórz na północy i Oceanu Arktycznego.

Swoją nazwę Chauliodus przejęła od greckich słów „chaulios” — otwarte usta i „odous” — ząb. Tym niewielkim rybom (około 30 cm długości) mogą wyrosnąć zęby do 5 cm, przez co jej usta nigdy się nie zamykają. Czasami są określane mianem morskiej żmii zygzakowatej.

Chauliodus zamieszkują na głębokości od 100 do 400 metrów. W dzień wolą podpływać bliżej powierzchni, w nocy schodzą w odmęty oceanu. W ten sposób w ciągu doby ryby dokonują znacznych migracji – po kilka kilometrów. Za pomocą specjalnych narządów świetlnych (fotoforów) mogą rozmawiać ze sobą w ciemności.

Na tylnej płetwie ryby-żmiji ulokował się jeden duży fotofor, który wykorzystuje jako przynętę. Kiedy zdobycz się zbliża do paszczy, Chauliodus za pomocą ostrych jak igły zębów paraliżuje ją, nie dając szansy na ratunek. Ich dieta składa się głównie z drobnych ryb i skorupiaków. Według niepotwierdzonych danych, niektóre Chauliodus mogą żyć ponad 30 lat.

2. Anoplogaster cornuta

Anoplogaster cornuta jest kolejnym przerażającym głębokowodnym drapieżnikiem, zamieszkującym wszystkie cztery oceany. Choć wygląda jak bestia, osiąga niewielkie rozmiary (ma około 15 cm długości). Głowa ryby z dużą paszczą zajmuje niemal połowę długości tułowia.

Anoplogaster cornuta zyskał swoją nazwę dzięki długim i ostrym dolnym kłom, które są największe w stosunku do długości ciała, wśród wszystkich znanych nauce ryb. Przerażający wygląd Anoplogastera doprowadził do pojawienia się nazwy potocznej — „ryba-potwór”.

Kolor dorosłych egzemplarzy może się zmieniać od ciemnobrązowego do czarnego. Młode przedstawiciele wyglądają zupełnie inaczej. Mają jasnoszarą kolorystykę i długie kolce na głowie. W odpowiednich okolicznościach Anoplogaster schodzą na głębokość ponad 5 kilometrów, co czyni je jednymi z najgłębiej żyjących ryb. Panuje tam olbrzymie ciśnienie, a temperatura wody zbliża się do zera. Na tej głębokości jest katastrofalnie mało żywności, dlatego te drapieżniki polują na wszystko, co im się trafi po drodze.

3. Grammatostomias flagellibarba

Głębokowodna ryba-smok to drapieżnik osiągający maksymalnie 15 cm długości. Mimo mikrej budowy może zjeść zdobycz, przekraczającą 2, a nawet 3 razy je własny rozmiar. Grammatostomias zamieszkuje tropikalne strefy Wszechoceanu na głębokości do 2000 m. Ryba ma sporą głowę i paszczę, wyposażoną w mnóstwo ostrych zębów. Podobnie do Chauliodus, ryba-smok posiada własną przynętę, którą jest długi wąs z fotoforem na końcu, ulokowany na podbródku potwora. Zasada polowania jest taka sama, jak u wszystkich gatunków głębokowodnych. Za pomocą narządu świetlnego drapieżnik wabi ofiarę na możliwie najmniejszą odległość, po czym gwałtownym ruchem dokonuje śmiertelnego ukąszenia.

4. Lophius piscatorius

Żabnicę uważa się za najpaskudniejszą rybę z obecnie istniejących. Ogółem naukowcy poznali około 200 rodzajów Lophius. Niektóre z nich mogą osiągać do 1,5 metra długością i ważyć 30 kilogramów. Przez straszny wygląd i okropny charakter ryba zyskała przydomek „diabeł morski”.

Żabnice zamieszkują na głębokości od 500 do 3000 metrów na całym świecie. Ryba ma ciemnobrązowy kolor i dużą płaską głowę z mnóstwem kolców. Ogromna paszcz diabła jest pełna ostrych wgiętych zębów.

Lophius mają wyraźnie widoczny dymorfizm płciowy. Samice są kilkanaście razy większe od samców i są drapieżnikami. Mają wabiki z fluorescencyjnym wyrostkiem na końcu jako przynętę. Większość czasu Żabnice spędzają na dnie morskim, zagrzebując się piasku i mule. Dzięki ogromnej paszczy ryba może połykać pożywienie, dwa razy przekraczające jej rozmiar. Czyli hipotetycznie, większy egzemplarz jest w stanie zjeść człowieka; na szczęście w historii nie odnotowano takich przypadków.

5. Saccopharyngiformes

Saccopharyngiformes przez swoją anomalnie – dużą paszczę z workiem jak u pelikana oraz malutkiej w stosunku do długości ciała czaszce, przypomina raczej potwora z obcej planety. Niektóre egzemplarzy sięgają dwóch metrów długości.

Ogólnie rzecz biorąc, Saccopharyngifromes należy do gromady promieniopłetwych, ale nie widać u niego zbyt dużego podobieństwa do słodkich stworków, zamieszkujących ciepłe morskie wody stojące.

Naukowcy uważają, że wygląd zewnętrzny tych potworów zmienił się kilkanaście tysięcy lat temu w związku z głębokowodnym sposobem życia. Saccopharyngiformes nie ma łuków skrzelowych, żeber, łusek i płetw, jego ciało ma wydłużony kształt i wyrostek świetlny na ogonie. Gdyby nie duża paszcza, tę rybę łatwo można pomylić z węgorzem.

Saccopharyngiformes zamieszkują na głębokości od 2000 do 5000 metrów w trzech oceanach, oprócz Arktycznego. Ponieważ na tej głębokości wyraźnie brakuje żywności, ryby przyzwyczaiły się do długich przerw między posiłkami, które mogą trwać ponad miesiąc.

6. Architeuthis dux

Nieuchwytna kałamarnica olbrzymia, znana nauce jako Architeuthis dux, jest największym mięczakiem na świecie i jej domniemane rozmiary sięgają 18 metrów długości, a waga wynosi nawet około 500 kg. W tej chwili żywa kałamarnica olbrzymia jeszcze ani razu nie trafiła w ręce człowieka. Do 2004 roku w ogóle nie zostały udokumentowane przypadki spotkania z żyjącą gigantyczną kałamarnicą. Wyobrażenie o tych zagadkowych potworach budowało się jedynie dzięki zwłokom, które fale wyrzuciły na wybrzeże albo trafił do sieci rybaków.

Architeuthis zamieszkuje na głębokości do 1 kilometra we wszystkich oceanach. Poza gigantycznymi rozmiarami, te potwory mają największe spośród wszystkich zwierząt oczy o średnicy do 30 cm.

W 1887 roku na brzeg Nowej Zelandii został wyrzucony największy w historii egzemplarz o długości 17,4 m. W kolejnym stuleciu zostały znalezione jedynie dwa duże egzemplarze — 9,2 oraz 8,6 m. W 2006 roku japońskiemu naukowcowi – Tsunemi Kuboderze – udało się wykonać zdjęcia żywej samicy o długością 7 metrów, na głębokości 600 metrów. Kałamarnicę zwabiono na powierzchnię za pomocą przynęty, ale próba dostarczenia żywego egzemplarza na pokład statku, skończyła się niepowodzeniem — kałamarnica zdechła.

Kałamarnice olbrzymie są niebezpiecznymi drapieżnikami i jedynym przyrodnym wrogiem dla nich są dorosłe kaszaloty. Istnieją co najmniej dwa udokumentowane przypadki walki kałamarnicy i tego wieloryba. W pierwszym kaszalot wygrał. ale wkrótce zmarł, udusiwszy się gigantycznymi czułkami mięczaka. Druga walka odbyła się w pobliżu wybrzeża Afryki Południowej, wtedy Architeuthis walczył z dzieckiem kaszalota, i po półtoragodzinnej walce zabił wieloryba.

7. Bathynomus giganteus

Głębokomorski równonóg, znany nauce jako Bathynomus giganteus jest największym przedstawicielem skorupiaków. Średni rozmiar Isopoda waha się w granicach 30 cm, natomiast największy udokumentowany egzemplarz ważył 2 kilogramy i jego długość wynosiła 75 cm. Te skorupiaki zamieszkują na głębokości od 200 do 2500 metrów, preferują zagrzebywanie się w mule.

Tułów tych paskudnych potworów jest pokryty sztywnymi płytkami, które występują w roli pancerza. W razie niebezpieczeństwa skorupiaki mogą zwinąć się w kłębek i stać się niedostępnymi dla drapieżników. Nawiasem mówiąc, równonogi też są drapieżnikami i mogą delektować się nielicznymi drobnymi rybami oraz strzykwami. Mocne szczęki i reszta opancerzenia czyni z Isopoda niebezpiecznego przeciwnika. Choć gigantyczne skorupiaki lubią świeżą żywność, często muszą zjadać resztki po posiłkach rekinów, które spadają z górnych warstw oceanu.

8. Latimeria chalumnae

Odkrycie Latimerii (albo Celakant) w 1938 roku stało się jednym z najważniejszych zoologicznych znalezisk ubiegłego wieku. Bez względu na swój odpychający wygląd, ta ryba jest godna uwagi dlatego, że w ciągu 400 milionów lat nie zmieniła swojego wygląd i budowy ciała. De facto ta unikalna reliktowa ryba jest jedną z najstarszych istot na Ziemi, która istniała długo przed pojawieniem się dinozaurów.

Latimeria zamieszkuje Ocean Indyjski na głębokości do 700 metrów. Długość ryby może sięgać 1,8 m przy wadze ponad 100 kg, a ciało posiada przyjemne niebieskie odcienie. Ponieważ Latimeria jest bardzo powolna, preferuje polować na dużych głębokościach, gdzie nie ma konkurencji z szybszymi drapieżnikami. Te ryby mogą pływać plecami do tyłu oraz brzuchem do góry. Choć mięso Celakanta jest niejadalne, często staje się obiektem kłusownictwa wśród lokalnych mieszkańców. Obecnie starożytna ryba jest zagrożona wymarciem.

9. Mitsukurina owstoni

Głębokowodny rekin Owstona albo inaczej rekin chochlik, obecnie jest najmniej zbadanym rekinem. Ten gatunek zamieszkuje oceany Indyjski i Atlantycki na głębokości do 1300 metrów. Największy znany osobnik miał 3,8 m długości i ważył około 200 kilo.

Mitsekurina posiada ruchomą szczękę, która podczas ukąszenia wysuwa się na zewnątrz. Po raz pierwszy rekina Owstona złapali rybacy w 1898 roku. Od tamtego dnia wyłowiono 40 egzemplarzy rekina.

10. Vampyroteuthis infernalis

Wampirzyca piekielna jest kolejnym reliktowym przedstawicielem morskiej głębi. Jest również jedynym w swoim rodzaju głowonogiem, który łączy cechy kalmarów i ośmiornic. Swoją niezwykłą nazwę Wampirzyca piekielna zawdzięcza czerwonemu ciału i oczom, które w zależności od oświetlenia mogą być koloru niebieskiego. Wbrew swojemu nieatrakcyjnemu wyglądowi, te dziwne potwory wyrastają tylko do 30 cm i w odróżnieniu od reszty głowonogów żywią się wyłącznie planktonem.

Tułów Wampirzycy piekielnej jest pokryty świecącymi fotoforami, które tworzą jaskrawe rozbłyski światła, odstraszając wrogów. W razie niebezpieczeństwa te małe mięczaki wyciągają swoje czułki wzdłuż tułowia, stając się podobnymi do kuli z kolcami. Potwory zamieszkują głębokości do 900 metrów i świetnie radzą sobie w wodzie z krytycznym dla innych zwierząt poziomem tlenu 3% i niżej.