Podziemny tunel Burbonów w Neapolu to niezwykłe cmentarzysko starych samochodów i motocykli

Około 150 metrów od placu Piazza del Plebiscito w centrum Neapolu znajduje się bardzo ciekawe i do niedawana zapomniane przez ludzi miejsce. To właśnie tuż obok słynnego placu znajduje się wejście do podziemnego tunelu Burbonów, w skład którego wchodzi około 530 metrów olbrzymich korytarzy. Wejście do tunelu, którego budowę datuje się na połowę XIX wieku zawalono marmurowymi posągami w 1943, gdy okazało się że do miasta zbliżają się alianckie wojska. By dobrze zrozumieć wyjątkowość tego miejsca, należy cofnąć się jednak o kilkaset lat.

Burbonowie związani byli z Neapolem od połowy XVIII wieku, a dokładniej od panowania Karola III. To właśnie on zapoczątkował zmiany, dzięki którym Neapol stał się jedną z najpotężniejszych metropolii ówczesnej Europy. Na pomysł budowy tunelu, który miał służyć jako droga ucieczki z Pałacu Królewskiego wpadł Ferdynand II Burbon. Ferdynand wręcz paranoicznie obawiał się, że zostanie obalony. Nie bezpodstawnie – od 1816 roku mieszkańcy Neapolu aż trzykrotnie buntowali się przeciwko władzy. W 1846 roku rebelianci przejęli nawet kontrolę nad miastem na 16 miesięcy. Po powrocie do władzy w 1849 roku Ferdynand II pośpiesznie napisał nową konstytucję i zaczął robić plany bezpiecznej ewakuacji w razie kolejnych buntów. Podczas budowy konstruktorzy napotkali jednak wiele przeszkód, dlatego też nigdy tunel nie dotarł do Pałacu Królewskiego. Gdy król zmarł w 1859 roku prace zostały wstrzymane.

Podziemny tunel Burbonów pozostawał nieużywany aż do początku 1930 roku. Wtedy zaczęto tu składować skonfiskowane samochody i motory, tak by nie zajmowały one miejsca na dość ciasnych ulicach miasta położonego u podnóży Wezuwiusza. Podczas II wojny światowej podziemne tunele przydały się mieszkańcom. Po pierwsze służyły jako schron dla ludności cywilnej, która mogła w nich schronić się przed nalotami (według niektórych źródeł mogło się tu schronić nawet 10 000 mieszkańców Neapolu). Po drugie w podziemiach zorganizowano szpital wojskowy.

Wielu mieszkańców Neapolu, którzy stracili domy w nalotach pozostawało pod ziemią. Do dziś można tutaj zobaczyć pamiątki po nich – zgniecione wózki dla lalek, przenośne piecyki, pordzewiałe dzbanki, a nawet rozkładające się meble. I te napisy, cała masa podpisów tych, którzy żyli tutaj, za ścianami z cementu, oddzielającymi ich od prowizorycznych toalet i ambulatorium. W tym podziemnym mieście ludzie spali i prowadzili niewielkie biznesy, zupełnie jak w ostrzeliwanym 150 metrów nad ich głowami Neapolu. Na przykład pracował tu golarz, który dbał o urodę mieszkających w podziemnym tunelu mężczyzn. „Normalnie brał za usługę 5 lirów, ale kiedy zszedł z dół, kosił już dwa razy tyle” – wspomina Aldo De Gioia, który również znalazł tu schronienie jako dziesięcioletni chłopiec.

Po wojnie tunel Burbonów stał się jednym, wielkim wysypiskiem śmieci. Znaleźć tu można było dosłownie wszystko – od powojennych pozostałości w postaci gruzu, aż po stare telewizory, lodówki, czy zniszczone samochody i motocykle.

Dopiero dzięki współpracy miasta z geologami i lokalnymi stowarzyszeniami sekretny tunel Burbonów wrócił do łask. Usunięto śmieci nagromadzone przez lata, a korytarze i część przedmiotów znajdujących się pod ziemią poddano renowacji. W 2015 roku otwarte zostało muzeum „Galleria Borbonica”. Muzeum można zwiedzać z anglojęzycznym przewodnikiem, zatem jeśli któregoś dnia będziecie w Neapolu, to odwiedźcie to niesamowite miejsce koniecznie.

Zobacz też: NIEZWYKŁE CMENTARZYSKO SAMOCHODÓW W BELGII:

za wyprawymarzen.pl oraz amusingplanet.com