Genialni studenci z „MIT Blackjack Team”, którzy pokonali światowy system hazardowy

Traktowali kasyna jak banki, latali prywatnymi odrzutowcami, a w hotelach zachowywali się niczym gwiazdy rocka. Przyjeżdżali do Las Vegas i Atlantic City po kolejne wypłaty, połączone z dobrą zabawą. Byli profesjonalistami, którzy wykorzystali potencjał swoich umysłów i akademicką wiedzę, do rzucenia na kolana centrów światowej rozrywki. Stworzyli doskonale wyszkolonym i zarządzany zespół matematycznych geniuszy, a ich wizyty w jaskiniach hazardu, nie miały nic wspólnego z czekaniem na łut szczęścia. Dokonali niemożliwego – przechytrzyli system, zdobywając fortunę przy stołach do blackjacka. W większości pozostają anonimowi mimo, że na podstawie ich historii powstało kilka filmów i książek.

Anonimowi geniusze i zawodowi hazardziści

Pierwszy skład grupy „MIT Blackjack Team” powstał w 1979 roku i ewoluował na przestrzeni kolejnych dwudziestu lat. Cała historia zaczęła się w miejscu, które nie kojarzy się raczej z hazardem i rozrywką. Kilku uczniów jednej z najlepszych politechnik świata – Massachusetts Institute of Technology, spotykało się w akademiku, grając głównie w pokera. Po jakimś czasie usłyszeli o kursie blackjacka, który odbywał się na kampusie w ramach Independent Activities Period (coroczne wydarzenie akademickie, kojarzące studenckie biznesy i sponsorów). Podczas szkolenia nauczyli się systemu liczenia kart, strategii i technik gry w popularne „21”. Po kursie zespól się powiększył i spotykał regularnie w jasno określonym celu – uczynienia z hazardu źródła zarobku. W czasie przerwy wiosennej studenci pojechali do Atlantic City, aby po raz pierwszy spróbować swoich sił w poważnej rozgrywce na pieniądze. Pomnożyli kapitał, ale nie był to wynik spektakularny, wiele do życzenia pozostawiała też strategia. Większość członków grupy kończyła na jesieni studia i drogi pierwszej drużyny się rozeszły.

Pod koniec 1979 roku Komisja Kontroli Kasy w New Jersey wydała rozporządzenie, które zakazywało kasynom, karania graczy liczących karty. Była to świetna wiadomość dla osób grających zawodowo, więc szybko powróciła idea przywrócenia „MIT Blackjack Team”. Większość grupy nie trenowała od kilku miesięcy, ale dwóch zapalonych członków zespołu – JP Massar i Jonathan, nie przerwało badań na temat strategii gry w blackjacka. Skontaktował się z nimi zawodowy gracz o imieniu Roger i zaproponował wspólny wyjazd do Atlantic City pod koniec grudnia. Dołączyła do nich jeszcze jeden członek załogi (prawdopodobnie inwestor) i cała czwórka po raz kolejny ruszyła na podbój hazardowego zagłębia. Kapitał 5 tys. dolarów pomnożyli czterokrotnie, ale w dalszym ciągu musieli pracować nad udoskonaleniem systemu. Grali ze zmiennym szczęściem do maja 1980 roku, rekrutując najzdolniejszych spośród studentów MIT i co kilka tygodni podróżując po USA. W połowie roku z zespołu odeszli główni gracze i grupa znowu zawiesiła działalność.

Lider z Harvardu

Istnieje wiele wersji pierwszego spotkania JP Massara z Billem Kaplanem – absolwentem Harvardu, zawodowym graczem liczącym karty. Według jednego z przekazów, Massar przypadkiem usłyszał rozmowę o blackjacku w chińskiej restauracji w Cambridge. Postanowił przedstawić się autorowi wypowiedzi, którym okazał się lider innego zespołu profesjonalnych graczy – Bill Kaplan. Jego drużyna grała od 1977 roku w Las Vegas, wykorzystując analizy i badania kapitana, które stworzył w czasie studiów. System przyjęty przez Kaplana gwarantował 35-krotny zwrot z inwestycji, w ciągu 9 miesięcy. Niestety zespół stał się zbyt rozpoznawalny w Nevadzie, więc musiał próbować swoich sił poza granicami stanu i w Europie. Różne zasady gry i obyczaje w kasynach na całym świecie sprawiły, że strategia stała się nieopłacalna, więc grupa z Las Vegas rozpadła się.

Massar uzgodnił wyjazd do kasyna w Atlantic City, aby Kaplan mógł ocenić poziom gry drużyny i wytknąć błędy w taktyce. Przez weekend Bill przyglądał się „MIT Blackjack Team” i bardzo szybko zauważył, że poszczególni gracze stosują odmienne, skomplikowane techniki liczenia kart, co wpływa na efektywność rozgrywki. Podzieli się swoimi przemyśleniami z Massarem i na jakiś czas zniknął, wracając do Cambridge. Wkrótce znowu pojawił się w Massachusetts, aby stanąć na czele genialnej drużyny. Jednak zanim został liderem postawił kilka warunków…

Karciane przedsiębiorstwo

Według teorii Kaplan sukces w zawodowym liczeniu kart polegał zarządzaniu graczami. Struktura zespołu powinna przypominać schemat działania korporacji, z jasnym podziałem obowiązków, stopniami podległości, rekrutacją, systemem motywacyjnym, programem szkoleń i wizją rozwoju. Początkowo nie wszyscy wierzyli w sukces przedsięwzięcia i część załogi była bliska rezygnacji. Graczom ciężko było przestawić się na system pełen formalności, związanych z procedurami zarządzania gotówką, wypełnianiem formularzy i mozolnym ćwiczeniem technik gry. Ostatecznie drużyna skompletowała skład, a wkrótce przyszedł pierwszy, duży sukces.

1 sierpnia 1980 roku reaktywowany „MIT Blackjack Team”, złożony z dziesięciu graczy, wyruszył po raz kolejny w podróż, aby siać postrach wśród właścicieli hazardowego interesu w USA. W skład zespołu wchodzili oprócz Kaplana i Massara, gracze o pseudonimach Jonathan, Goose i Big Dave. Pozostała piątka nie jest znana nawet z przezwisk. „Kapitał zakładowy” nowej firmy wynosił 89 tys. dolarów. Swoje udziały w spółce mieli, także zewnętrzni inwestorzy. Po dziewięciu tygodniach przedsiębiorstwo dwukrotnie pomnożyło swoją wartość, a zysk na godzinę wnosił 162,50 dolarów, co było bliskie zakładanym przychodom (170 dolarów/godzina), które wpisano w prospekcie emisyjnym dla inwestorów. Gracze dzielili się z donatorami zyskiem, proporcjonalnie do wkładu i godzin spędzonych przy stole. Wszystkie statystyki i wyliczenia generował komputer. Interes zaczął się rozkręcać, a do końca lat 80. w działalność było zaangażowanych, w mniejszym lub większym stopniu, około 70 osób. Inwestorzy mogli liczyć na zyski od 4%/rocznie do 300%/rocznie, w zależności od wielu zmiennych. W 1984 roku z zarządzania przedsiębiorstwem wycofał się Kaplan, którego twarz była doskonale znana we wszystkich kasynach w USA. Kierownictwo przejęli JP Massar, Johnny Chang i Max Rubin.

„Winner, winner chicken dinner!”

W latach 1980-1990, zespół MIT podróżował po USA i zarabiał ogromne pieniądze. Powiększono także skład, który liczył aż 35 członków, a ogólna kapitalizacja wynosiła już około 350 tys. dolarów. Nowych graczy rekrutowano na uczelniach w cały kraju, ale sito selekcji przechodzili tylko nieliczni. Wszyscy zainteresowani udziałem w przedsięwzięciu, musieli przejść szereg testów, które weryfikowały ich intelektualne i psychologiczne predyspozycje do gry. Przede wszystkim szukano osób ponadprzeciętnie inteligentnych, które bez pomocy maszyn, mogły rozwiązywać skomplikowane problemy z zakresu rachunku prawdopodobieństwa. Oceniano także cechy osobowościowe kandydatów, ponieważ przyszli gracze powinni wykazywać opanowanie i spokój przy stole, aby nie wzbudzać niczyich podejrzeń. Dopiero po wielu próbach, szkoleniach i praktycznych sprawdzianach w kasynie, rekrut zostawał pełnoprawnym członkiem drużyny.

Klasyczna technika zespołowego liczenia kart, dawała studentom MIT około 2% przewagi nad krupierem. Jednak zespół stosował również taktykę, dzięki której zdobywał nawet 4% przewagi. Dodatkowo gracze śledzili karty podczas rozdania oraz używali wielu sposobów, utrudniających wykrycie liczenia kart. Strategia nie była autorskim dziełem Kaplana i spółki, ale udoskonaloną techniką, którą opisał w książce „Million Dollar Blackjack” legendarny hazardzista – Kenneth Senzo Usui (Ken Uston). „MIT Blackjack Team” wzorował się także na teoriach profesora Edwarda O. Thorp, który już w latach 60. znalazł praktyczne zastosowanie, dla systemu liczenia kart. „Ed” jest także autorem biblii każdego hazardzisty pt. „Beat the Dealer: A Winning Strategy for the Game of Twenty-One”