Niewątpliwie uzależnienie Adolfa Hitlera miało wpływ na jego decyzje, podejmowane w czasie II wojny światowej. Oblężenie Staligradu nie powiodło się ze względu na błędy w taktyce i nadmierny optymizm głównego wodza, który znajdował się pod wpływem środków odurzających. Stres i krytyka ze strony generałów Wermachtu, spowodowały pogłębienie problemów kardiologicznych Hitlera, które zdiagnozowano rok wcześniej. Zaczął on także przyjmować coraz większe ilości leków. Według wyliczeń amerykańskiego wywiadu, dyktator w tym czasie mógł zażywać nawet 74 rodzaje różnych specyfików.
Po klęsce pod Stalingradem, Führer podupadał szybko na zdrowiu. W 1944 roku, podczas alianckiej ofensywy, był bardzo osłabiony przez substancje, które mu aplikowano. Żyły dyktatora nie nadawały się, aby podawać mu kolejne dawki leków. Dodatkowo u Führera, zaobserwowano objawy, które mogły wskazywać na chorobę Parkinsona. Drżały mu ręce, garbił się i powłóczył nogami, ale nazistowska propaganda skrzętnie ukrywała te fakty przed opinią publiczną. Według niektórych opinii pierwsze objawy Parkinsona, obserwowano u Hitlera już w 1934 roku, więc dziesięcioletnia choroba mogła mieć duży wpływ na percepcję dowódcy, w czasie ostatecznych batalii światowego konfliktu.
Jednym z przykładów, który wyraźnie wskazywał na nielogiczne myślenie, była spóźniona reakcja Hitlera na lądowanie w Normandii. 6 czerwca 1944 roku wojska alianckie wylądowały na północnym wybrzeżu Francji, ale nazistowscy obrońcy nie otrzymali odpowiedniego wsparcia, aby móc skutecznie powstrzymać atak. Hitler do ostatniej chwili był przekonany, że ofensywa to tylko pozoracja, a właściwe uderzenie nastąpi w miejscowości Calais. Noc poprzedzającą inwazję dyktator spędził w swojej alpejskiej willi w Berghof, rozmawiając do późna z szefem nazistowskiej propagandy – Josephem Goebbelsem. Gdy zaczęło się alianckie lądowanie, Führer odsypiał nieprzespaną noc i nikt nie miał odwagi go obudzić. Opóźniona reakcja i brak wsparcia uniemożliwiły skuteczną obronę plaż Normandii. Otwarcie drugiego frontu stało się faktem.
W styczniu 1945 roku Theodor Morell zanotował w swoich wspomnieniach, że drżenie lewej ręki Hitlera przybrało na sile. Od jakiegoś czasu podczas publicznych wystąpień, dyktator trzymał w dłoni chusteczkę, aby zniwelować ten objaw. Powodem dolegliwości była choroba Parkinsona lub uszkodzenie neuronów spowodowane długotrwałym przyjmowaniem metamfetaminy, wytworzonej z produktów niewiadomego pochodzenia.
Istnieją również niepotwierdzone teorie o tym, że Hitler od wielu lat cierpiał na kiłę, którą zaraził się przed wojną od prostytutki. Przemawiają za tym zachowane wyniki badań lekarskich i wybór specjalisty od chorób wenerycznych, na osobistego lekarza. Jednak próbka krwi Führera, poddana w 1944 roku testowi Wassermana, dała wyniki negatywny, więc nie ma jednoznacznego potwierdzenia tej hipotezy.
Adolf Hitler zwolnił ze służby Theodora Morella, kila dni przed swoim samobójstwem w berlińskim bunkrze. Lekarz osiadł w górach Bawarii, a po wkroczeniu aliantów został aresztowany. Jednak szybo go zwolniono i zmarł w niejasnych okolicznościach, kilka lat po wojnie. Zabrał do grobu tajemnice na temat stanu zdrowia przywódcy III Rzeszy i jego uzależnień.
źródła: (1), (2), (3), (4)
Skomentuj
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.