Inicjatywa wprowadzenia znaczków pocztowych należała do Rowlanda Hilla, generalnego poczmistrza Wielkiej Brytanii. Do tego momentu, jako opłata za przesyłki pocztowe funkcjonował specjalny system zbiórek pieniędzy od adresatów. Po pojawieniu znaczków pocztowych przesyłki opłacali już nadawcy listów, naklejając znaczki o ustalonej wartości na kopertę.
Pierwsze w historii znaczki pocztowe uzyskały nazwę „Czarny Penny” (ang. Penny Black). Zostały wyprodukowane 6 maja 1840 roku w Wielkiej Brytanii. W Polsce znaczki pocztowe zostały wprowadzone w 1860 roku.
Oprócz znaczków pocztowych, w niektórych państwach istniały jeszcze znaczki telegramowe, podatkowe, stemplowe, ale dla tych celów często wykorzystywano również zwykłe pocztowe znaczki.
Na początku XX stulecia na stemplu w USA drukowano wskaźniki meteorologiczne, dostarczane każdego ranka przez stację, niektórym zakładom pocztowym. W ten sposób odbiorca listu znajdował na stemplu informacje o nadchodzących zmianach pogodowych.
Początkowo znaczki oddzielano od szablonu za pomocą nożyczek, ale ze względu na powolność tego procesu zaczęto przebijać otwory między nimi. Ząbki przebijano za pomocą specjalnego perforatora naroży, wynalezionego w 1847 roku przez Irlandczyka Henriego Archera i udoskonalonego przez niego w 1852 roku. Brytyjski urząd pocztowy kupił od wynalazcy prawa do maszyny za 4000 funtów szterlingów.
Klej do znaczków wytwarza się z mieszanki gumy z dekstryną i glukozą. Nanosi się go za pomocą maszyn. Zwykle proporcje wynoszą: 16 kg kleju na 400 000 znaczków.
Niemal we wszystkich krajach znaczna część znaczków jest produkowana z pierwotnym celem sprzedaży kolekcjonerom, co umożliwia uzyskanie znacznych dochodów, niezwiązanych wprost z usługami pocztowymi.
W 1847 roku na Mauritiusie wyprodukowano dwa małe znaczki, które ze względu na ich kolor były określane przez filatelistów nazwami własnymi: „Niebieski Mauritius” i „Czerwony Mauritius”. Po raz ostatni koperta z dwoma „Mauritiusami” została sprzedana w trakcie zaciętej aukcji za 2,5 mln dolarów.
