Nie da się stwierdzić, gdzie i kiedy ludzie wpadli na pomysł rozciągania uszu, ani dlaczego to robili. Zresztą nawet dzisiaj w wielu kulturach (także naszej własnej!) ćwiczymy tą sztukę z wielu różnych powodów. Jedni robią to ze względu na religię, inni podczas ceremonia przejścia do dorosłości, albo w celu przepędzania zła, podniesienia swojej atrakcyjności seksualnej lub po prostu dla fizycznego piękna. Od plemion Masajów w Kenii do plemienia Huaorani w Amazonii, rozciągnięte uszy są nadal częstym widokiem.
Plemię Apatani mieszka w dolinie Ziro w stanie Arunachal Pradesh, w północno-wschodniej Indii. Kobiety Apanti zawsze uważane były za najpiękniejsze wśród plemion Arunachal – tak piękne, że ich mężczyźni bali się porwań podczas najazdów innych plemion. Dlatego, aby stracić nieco na atrakcyjności i uniknąć gwałtów, kobiety Apanti zaczęły nosić duże drewniane kołki w nosach. Chciały po prostu wyglądać brzydko. Niestety tradycja nie przeniesła się na współczesne kobiety. Dzisiaj tylko u najstarszych przedstawicielek z tej około 26-tysięcznej społeczności, można zobaczyć tak dziwnie przystrojone nosy.
Większość chłopców i dziewczynek z plemienia Dinka nie płacze, kiedy lokalny czarownik wykonuje nacięcia na ich twarzach rozgrzanym do czerwoności nożem. Jeśli się bodaj skrzywią, albo, co gorsza, rozpłaczą z bólu, stracą twarz we wspólnocie, więc całą ceremonię siedzą spokojnie, bez najmniejszego grymasu na twarzy. Obrządek ten praktykowany jest niemal w całym Sudanie, a zabliźnione wzory są charakterystyczne dla poszczególnych plemion. U chłopców świadczą, że stali się mężczyznami, Dziewczynkom blizny dodają urody.
Prawdopodobnie dla większości ludzi takie okaleczanie wydawałoby się absolutnie skrajnie, ale dla lokalnych Thais jest całkowicie normalne. Ignorują ból, ponieważ biorą udzial w rytuale przejścia do dorosłości. Jest to coroczny rytuał, podczas którego publicznie ogłoszają to światu.
W czasie trwania corocznego, październikowego festiwalu, na południowej tajskiej wyspie Phuket, młodzi chłopcy przebijają sobie policzki metalowymi przedmiotami. Odbywa się to podczas procesji, które przechodzą przez miasto prawie codziennie, w ciągu dziesięciu dni festiwalu. Wyznawcy czczą swoich bogów przebijając sobie policzki. Uczestnicy okaleczają się na chwałę czczonego bóstwa, a także jako akt oddania siebie całej społeczności. Wszystko odbywa się w tanecznym transie, co pozwala wytrzymać ból. Podobno po wszystkim, rany szybko goją się nie pozostawiając żadnych blizn, pozwalając jednocześnie na powtórzanie rytuału rok po roku…
Są miejsca, gdzie praktykuje się ręczne ostrzenie zębów, zwykle przednich sisekaczy. Historycznie rzecz biorąc, wiele kultur praktykowała tą formę modyfikacji ciała. Na Bali tępiono dolne zęby, ponieważ sądzono, że są one oznaką gniewu, zazdrości i innych podobnych negatywnych emocji. Zęby były również ostrzone w trakcie rytuału przejścia w dorosłość. Przez Aborygenów były wykorzystywane do obrzędów duchowych, podobnie jak u różnych wietnamskich i sudańskich plemion. W kulturze Majów, zęby zostały zaostrzone, a czasem miał nawet wykute na nich wzory, ale tylko wśród przedstawicieli wyższych klas.
Kobietom z plemienia Mursi, wkraczającym w dorosłe życie, rozcina się dolną wargę i umieszcza w niej gliniany krążek. Z czasem krążek wymienia się na coraz większy. Im jest on większy, tym bardziej kobieta jest atrakcyjna dla swoich współplemieńców. Zwyczaj ten funkcjonuje w wielu plemionach w Sudanie i Etiopii. Do rozciągania warg służą głównie krążki gliniane i drewniane, wstawiane w otwór górnej, dolnej, albo górnej i dolnej wargi. W Afryce, oprócz wycięcia otworu w wardze, usuwa się także obie dolne jedynki.
Wiele źródeł podaje, że rozmiar płytki jest oznaką znaczenia społecznego lub ekonomicznego w danym plemieniu. Jednak z powodu fizycznych cech skóry ludzkiej wydaje się, że rozmiar płytki bardziej zależy od stopnia rozciągliwości wargi danej osoby niż tego jaki krążek by sobie życzyła.
Jest lud w północnej Tajlandii, w którym kobiety słyną z długich, łabędzich szyi. Uzyskują je przez lata, dokładając co jakiś czas kolejne mosiężne obręcze. Są one nazywane są „długie szyje” lub „kobiety żyrafy”. Ilość obręczy może liczyć nawet 25 sztuk, niestety nie można ich nigdy zdjąć.
Choć nacinanie skóry jest wykonywane przez ludzi na całym świecie, to mistrzami rysowania regularnych wzorów jest plemię Sepik w Papui Nowej Gwinei. Jak wiele podobnych rytuałów, stanowi to część ceremonii inicjacyjnej dla mężczyzn. To oczywiście tylko niewielka część ceremonii, która trwa całe tygodnie i obejmuje także np. publiczne upokorzenia. Starszyzna z plemienia, używając do cięcia zwykłych żyletek, tworzy na skórach młodych mężczyzn wzóry, które wiernie imitują szorstką skórę aligatora. Wierzą, że w ten sposób młodzi chłopcy stają się mężczyznami z siłą, odwagą i bezwzględnością tych zwierząt.
źródło: oddee.com
Skomentuj
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.