Geneza legendy o potworze z Loch Ness. Stwór ze Szkocji ma już 1500 lat
Nowe!

Geneza legendy o potworze z Loch Ness. Stwór ze szkockiego jeziora ma już 1500 lat!

2 / 2

Od tamtej pory pojawiła się niezliczona ilość filmów, zdjęć i naocznych świadków chcących udowodnić istnienie potwora z Loch Ness. W 1954 roku miał miejsce pierwszy kontakt przez sonar na rybackiej łodzi Rival III. 146 metrów pod łodzią, dotrzymując jej tempa, przemieszczał się duży „obiekt”. W 2011 roku Marcus Atkinson przez sonar zobaczył coś długiego na 1,5 metra, 23 metry pod powierzchnią wody. Dotrzymywało tempa jego łodzi przez dwie minuty po czym… zniknęło. Obraz z sonaru został zbadany przez krytyków, którzy stwierdzili, że są to kwitnące glony. Jednakże ludzie wierzący w potwora stwierdzili, że glony nie przetrwają na takiej głębokości, ponieważ potrzebują światła słonecznego, a przez mętność wód w jeziorze bardzo mało promieni dociera pod powierzchnię.

Odbyło się wiele więcej poszukiwań potwora, niż te wymienione wyżej. W 1934 roku, dwudziestu mężczyzn z ekspedycji sir Edwarda, usadowiło się wokół jeziora z lornetkami i kamerami. Przebywali tam przez pięć tygodni, codziennie od 9:00 do 18:00. Zrobiono i zbadano 21 zdjęć, jednakże okazały się przedstawiać foki, a nie potwora.

sonar loch ness

Zdjęcie z sonaru Marcusa Atkinsona

W latach 70. i na początku lat 2000. Robert Rines przeprowadził wiele podwodnych śledztw w nadziei, że odnajdzie Nessie. Rezultatem jego badań było kilka podwodnych fotografii potencjalnych płetw i ogonów. Jednak w 2008 roku, w związku z coraz mniejszą liczbą odczytów z sonarów i naocznych świadków, stwierdził, że Nessie prawdopodobnie zdechła przez globalne ocieplenie…

Najświeższą fotografię zrobił George Edwards w 2011 roku. Edwards twierdzi, że to jak do tej pory najbardziej przekonująca fotografia, co nie powinno być zaskoczeniem w związku z łatwym dostępem do programów służących do obróbki zdjęć. Jednak w tym przypadku nawet poszukiwacze potwora powątpiewali w prawdziwość zdjęcia. Uznali, że garb wynurzający się spod wody jest tak naprawdę modelem z włókna szklanego, używanym przy produkcji filmu dokumentalnego, kręconego przez National Georaphic, przy którym Edwards pracował.

Robert Rines loch ness

Zdjęcie Roberta Rinesa

Wszystko to sprawiło, że jezioro Loch Ness stało się popularnym miejscem turystycznym i zainteresowani odwiedzający mogą wskoczyć na łódź, i opłynąć jezioro w poszukiwaniu słynnego potwora. Oczywiście naukowcy uznali, że Nessie to mit, ale ludzie potrzebują coś zrobić z wolnym czasem i pieniędzmi przeznaczonymi na wakacje, a to może lepszy sposób, niż wydanie ich na podróż na równik i obserwowanie, w którą stronę kręci się woda przy spłukiwaniu toalety, zależenie od tego, po której stronie równika się znajdujesz. (Co w prawdzie też jest mitem, ale w okolicy równika ciężko znaleźć przewodnika, który nie będzie próbował tego pokazać. W rzeczywistości półkula, na której się znajdujesz, również nie ma żadnego wpływu na kierunek spływania wody.)

Dodatkowe informacje:

  • Jezioro Loch Ness nie zamarza. Przez jego głębokość większość wody pozostaje w stałej temperaturze około 6.6 stopni Celcjusza. Tylko 30 wierzchnich metrów wody ma zmienną temperaturę, jednakże przez dużo cieplejszą wodę od spodu, nie ma szans na jeżdżenie na łyżwach po jeziorze.
  • W Loch Ness znajduje się więcej wody niż we wszystkich jeziorach Wielkiej Brytanii razem wziętych.
  • W 1967 roku Nessie dostała naukową nazwę – Nessiteras rhombopteryx. Jest to anagram „monster hoax by Sir Peter S” („potwornego oszustwa sir Petera S”). Peter Scott jest odpowiedzialny za nadanie potworowi imienia.

za: todayifoundout.com

Skomentuj