10 najsłynniejszych Wikingów w historii

Wikingowie, nieustraszeni żeglarze i wojownicy z północnych mórz, stanowią fascynującą część historii średniowiecza. Ich odważne ekspedycje, tajemnicze runy, oraz bogate dziedzictwo kulturowe sprawiły, że są niezapomniani przez wieki. W tym artykule zabiorę Was do ich świata i postaram się przedstawić historię słynnych Wikingów, takich jak Ragnar Lodbrok, Ivar bez Kości czy Leif Erikson.

Ragnar Lodbrok

Ragnar Lodbrok, władca Danii znany jest wszystkim fanon serialu Wikingowie. Czy Lodbrok istniał naprawdę? Tak, jednak jest to jedyna pewna informacja na jego temat. Jego życiorys jest bardzo wybrakowany, gdyż niektóre źródła podają, że mógł to być skandynawski wódz o imieniu Reginheri (w 845 roku złupił Paryż), jeszcze inne łączą go z Reghnallem (w 831r. zawędrował do Irlandii), a XI-wieczni kronikarze donoszą o Lodbrocu (Wilhelm z Jumieges) lub Lodparchim (Adam z Bremy). Nie ma też pewności czy chodzi o jednego wojownika, który nazywał się Ragnar Lodbrok, czy też z dwoma historycznymi postaciami (Reginheri i Lodbroc), które w jedną osobę połączył Ari Thorgilsson autor „Íslendingabók” (to tam po raz pierwszy złączono imię Ragnara z przydomkiem Lodbrok).

Przetrwały jednak sagi, czyli opowieści i legendy o Regnarze które spisano jednak dopiero w XIII wieku i jak to bywa – zostały mocno ubarwione. Źródła nie są zgodne co do ilości żon słynnego wikinga – jedne podają, że miał trzy żony: Lagertha, Thora Borgarhjort oraz Aslaug a inne wspominają tylko te dwie ostatnie. Prawdopodobnie miał więcej niż 6 dzieci, a jego synowie według legend z czasem zaczęli przyćmiewać swojego ojca. Zazdrość Lodbroka o sukcesy synów miała spowodować, że udał się na wyprawę do Anglii, by udowodnić kto jest najlepszym wojownikiem w rodzinie. Przegrał jedna bitwę z władcą Nortumbrii, został pojmany i wrzucony do jadowitymi wężami, gdzie zmarł.

Eryk I Krwawy Topór

Podobnie jak w przypadku Ragnara historia miesza się z podkoloryzowanymi opowieściami z Sag. Jak podaje Wikipedia urodził się około 885 roku, jako najstarszy syn pierwszego króla Norwegii, Haralda Pięknowłosego. W 930 roku Eryk Krwawy Topór przejął tron po ojcu, co nie spodobało się jego braciom. Krótko po objęciu władzy miał zabić swoich braci uzyskując przydomek Krwawy Topór.

Na norweskim tronie wytrzymał zaledwie 4 lata. Jego zamiłowania do zabójstw sprawiły, że norweska arystokracja postanowiła sprowadzić z Anglii nieślubnego syn Haralda I Pięknowłosego – Haakona I Dobrego. Podburzona ludność strąciła z tronu Eryka i zmusiła go do opuszczenia Norwegii. Osiadł na północy Szkocji, a następnie w Yorku. W 947 roku od króla Anglii, Athelstana otrzymał nawet tytuł króla Nortumbrii. Władzę sprawował przez 9 lat pomagając anglikom bronić się przed najazdami Szkotów oraz Irlandczyków. Najprawdopodobniej zginał w bitwie pod Brunanburg.

Eryk Rudy

Kolejny znany wiking urodził się około 950 roku w Norwegii. Jego ojciec, Thorwald Aswaldsson został jednak skazany i wygnany, po czym osiadł w północno-zachodniej Islandii, gdzie wychowywał się młody Eryk. Kilka lat później Eryk Rudy został skazany za zabójstwo i musiał opuścić wyspę. Eryk Rudy zasłynął tym, że był pierwszym europejskim osadnikiem Grenlandii, na którą przeniósł się po wygnaniu.

Przez 3 odkrywał nieznany dotąd ląd, po czym powrócił na Islandię, gdzie opowiedział o swojej podróży. Nową ziemię nazwał „zieloną ziemią” (eng. Greenland), by zachęcić potencjalnych osadników do przenosin na wyspę. W kolejnym roku stanął na czele wyprawy składającej się z 25 okrętów, a założona przez niego osada dość szybko rozrosła się do 5000 mieszkańców. Eryk Rudy zmarł w 1002 roku w wyniku zarazy, która zdziesiątkowała kolonię. Doczekał się czwórki dzieci.

Sprawdź też: ciekawostki o Wikingach

Leif Eriksson

Syn wspomnianego powyżej Eryka Rudego urodził się około 975 roku. Według „Sagi o Grenlandczykach” (Grænlendinga saga) około 1002 roku wyruszył w kierunku nieznanego lądu na zachodzie, odkrytego kilka lat wcześniej przez handlarza Bjarni Herjólfssona. Leif Eriksson dotarł prawdopodobnie do Ziemi Baffina, a następnie do południowo-wschodniego wybrzeża Labradoru. Ta sama saga wspomina, że wyprawa dotarła do miejsca, które nazwane zostało Winlandią (prawdopodobnie była to Nowa Fundlandia), gdzie Leif wraz z załogą zszedł na ląd i wybudował kilka domów, by przeczekać zimę. „Saga o Eryku Rudym” potwierdza, ze Leif Eriksson dotarł do Ameryki na długo przed Krzysztofem Kolumbem, jednak nie osiedlił się na niej.

Leif Eriksson zmarł około roku 1020. W USA 9 października obchodzony jest Dzień Leifa Erikssona. Jego postać była inspiracją dla twórców serialu Netflixa – Vikings: Valhalla (2022), będącym sequelem serialu Vikings (2013), w którym to właśnie Leif Eriksson jest głównym bohaterem. W jego postać wcielił się Sam Corlett.

Ivar bez Kości

Znany również jako Ivar Ragnarsson, urodził się około 794 roku i był synem wspomnianego już Ragnara Lodbroka. Wsławił się licznymi podbojami we Wschodniej Anglii, gdy około 865 roku wraz z braćmi poprowadził Wielką Armię Pogan (składającą się głównie z Duńczyków oraz częściowo z Norwegów). Bracia pragnęli pomścić swojego ojca. Dowodzona przez Ivara armia podbiła York, Northumbrię oraz królestwo Strathclyde.

Kroniki wikingów opisują Ivara jako inteligentnego i przebiegłego wojownika. Miał być mistrzem strategii i taktyki. Nie do końca wiadomo skąd wziął się jego przydomek – niektóre źródła podają, że jest to eufemiczne określenie impotencji lub metafora związana z wężem. W źródłach skandynawskich można spotkać się ze stwierdzeniem, iż cierpiał na schorzenie podobne do wrodzonej łamliwości kości.

Ostatnie zapiski na jego temat datuje się na 870 roku. Zmarł prawdopodobnie 2 lata później. Po jego śmierci irlandzkie kroniki określały go jako „króla ludzi Północy z całej Irlandii i Brytanii”. Jeśli oglądaliście serial „Wikingowie”, to z pewnością wiecie, że w rolę Ivara najpierw wcielił się James Quinn Markey, a następnie Alex Høgh Andersen. Postać Ivara bez Kości pojawia się w grach komputerowych: „Crusader Kings” oraz „Assassin’s Creed Valhalla”.

Zobacz też: najsłynniejsi piraci w historii

Guthrum

Król duńskich wikingów zamieszkujących Danelagh, w 874 roku wypowiedział wojnę królowi Alfredowi z Wessexu. W ciągu kolejnych dwóch lat zajął część Mercji oraz Northumbrii. Dwa lata później zaatakował z zaskoczenia dwór Alfreda w Chippenham w Wiltshire. Nie udało mu się pojmać króla, który zbiegł i przez kolejne miesiące zbierał armię, by atakować wikingów po partyzancku.

Guthrum był o krok od pobicia Wessexu, jednak odbudowana armia króla Alfreda pokonała jego wojska pod Ethandun. Mimo porażki udało mu się wynegocjować korzystny pokój, w wyniku którego przyjął chrzest. Nie będąc w stanie podbić wspomnianego Wessexu, podążył na wschód, gdzie osiadł i pozostał do końca życia w 890 roku.

Björn Żelaznoboki

To również syn Ragnara Lodbroka, który żył w XI wieku (pierwsza wzmianka o nim pojawia się latem 855 roku) i zasłynął z wypraw do Francji i na Morze Śródziemne, gdzie plądrował wiele osad w Hiszpanii oraz kilka miast we Włoszech. Sagi o Wikingach wspominają, że brał również udział w wyprawie do Anglii, gdy synowie Ragnara chcieli pomścić ojca. Björn Żelaznoboki doczekał się dwóch synów: Refila i Erika Björnssona, który został następnym królem Szwecji.

W serialu Wikingowie Björn Żelaznoboki był z pierwszoplanowych bohaterów, jednak z historycznego punktu widzenia (podobnie jak większość bohaterów) został pokazany bardzo niedokładnie. W rolę nastolatka wcielił się Nathan O’Toole, a dorosłego Björna zgrał Alexander Ludwig.

Rollo

Istnieje kilka wersji jego życiorysu, jednak żadna nie jest pewna. Rollo zwany również Rolfem urodził się około 860 roku. Prawdopodobnie urodził się w Danii, skąd został wygnany. Wyruszył plądrować Anglię i Francję, gdzie w 850 roku brał udział w oblężeniu Paryża. Król Karol III Prostak nie mógł sobie poradzić z najeźdźcami więc zaproponował im pokój oraz ziemie w zamian za rozejm i przejście na chrześcijaństwo. Pomimo tego Rollo nawet po przyjęciu chrztu był gorliwym wyznawcą nordyckich bogów.

Rollo był władcą sprawnym i surowym, a złoczyńców i złodziei tępił z całą bezwzględnością. W 924 roku otrzymał od nowego króla, Rudolfa I Burgundzkiego nowe ziemie. 3 lata później abdykował na rzecz swojego syna Wilhelma. Zmarł pomiędzy 928 i 933 rokiem. W serialu Wikingowie postać Rolla, księcia Normandii, jest luźno powiązana z historycznym Rolfem.

Sigurd Wężooki

To kolejny syn Ragnara i podobnie jak w przypadku ojca, jego życiorys został dość mocno ubarwiony. Swój przydomek zawdzięcza znamieniu na oku, które towarzyszyło mu od urodzenia. Jako młody człowiek, był blisko ojca i towarzyszył mu w licznych wyprawach przez Ruś do Grecji, a następnie do Szkocji. Po śmierci ojca wraz z braćmi i wspomnianą Wielką Armią Pogan spustoszył Anglię. Po powrocie do Skandynawii, razem z braćmi podzielili ziemie ojca. Sigurd Wężooki otrzymał Zelandię, Skanię i Wyspy Duńskie, które dały początek współczesnej Danii.

Możliwe, że przez pewien czas razem ze swoim bratem Halfdanem wspólnie rządzili Danią, ponieważ niektóre źródła podają, że Sigfred i Halfdan rządzili wspólnie w 873 roku. Warto pamiętać, że imiona Sigurd i Sigfred były często mieszane w literaturze nordyckiej. Sigurd „Wężowe Oko” pojawił się w 2,3 i 4 sezonie serialu Wikingowie. Postać tą zagrał Faolán Pelleschi oraz Elijah O’Sullivan.

Harald Sigurdsson „Hardraada” zwany Srogim

Król Norwegii w latach 1045–1066, urodził się około 1015 roku. Harald Sigurdsson często jest określany „ostatnim wikingiem”. Miał 210 cm wzrostu, co wzbudzało respekt i postrach wśród jego przeciwników. Już jako 15-latek brał udział w bitwie pod Stiklestad (1030). Po przegranej musiał opuścić Norwegię i udać się na Ruś, gdzie znalazł schronienie na dworze Jarosława Mądrego. Wraz z jego wojskiem brał udział w wyprawach wojennych przeciwko królowi Polski Mieszkowi II.

W kolejnych latach Harald Sigurdsson jako dowódca walczył w Afryce, we Włoszech, na Sycylii oraz na Morzu Egejskim. W 1045 roku wrócił do Norwegii, a po śmierci Magnusa I Dobrego został jej królem. W 1048 założył dzisiejszą stolicę Norwegii – Oslo. Przez kolejne lata prowadził wojnę z Duńczykami. Dwa lat po zakończeniu tego konfliktu, w 1066 roku zorganizował ostatnią wyprawę Wikingów na Anglię (ok. 15 000 wojowników na 300 statkach). Pomimo kilku zwycięstw i zdobycia Yorku, został zaskoczony i rozgromiony w bitwie pod Stamford Bridge. Sigurdsson zginął podczas walki, trafiony strzałą w gardło.