Epoka prehistoryczna jest zdefiniowana, jako okres w dziejach cywilizacji, poprzedzający pojawienie się pierwszych pisemnych świadectw (do IV wieku p.n.e.), a początkowe etapy historii starożytnej charakteryzują się właśnie pisemnym opisem wydarzeń.
Koncepcja odbioru historii przed naszą erą, w dużym stopniu jest ukształtowana za pomocą Biblii. Brak wzmianek o kulturach prehistorycznych lub zamierzone pominięcie tej informacji w tekstach biblijnych, jest skutkiem dosyć ograniczonego podejścia jej autorów do odzwierciedlenia epizodów historycznych.
Zaskakujące zabytki architektury, ręcznie robione arcydzieła i wychodzące poza ramy naszego zrozumienia znaleziska archeologiczne, datowane na wieki, a nawet tysiąclecia przed naszą erą, z zupełnie innej perspektywy pokazują historię cywilizacji ludzkiej.
1. Soczewka z Nimrud
Starożytna nauka, jak wykazują współczesne badania, nie była na tyle prymitywna i utylitarna, jak przyjęto dzisiaj ją sobie wyobrażać. Pierwsze wzory akumulatorów i planisfer nie są jedynymi „gadżetami”, które udało się odnaleźć w trakcie badań archeologicznych na całym świecie. Za najbardziej znaczące znaleziska uważano soczewkę z Nimrudu i mechanizm z Antykithiry. Soczewkę znaleziono wśród ruin pałacu Nimrudu w Iraku. Jej wiek wynosi około 3000 lat. Niektórzy naukowcy sugerują, że soczewka była składową częścią starożytnego teleskopu, który Babilończycy wykorzystywali do obserwacji ciał niebieskich i tworzenia obrachunków o wysokiej dokładności.
Mechanizm Antykithirski (200 r. p.n.e.) wykorzystywano do obliczania parametrów ruchu ciał niebieskich, w celu określenia potencjalnych wydarzeń: zaćmień Słońca i Księżyca, wschodów i zachodów gwiazd, synchronizacja kalendarza słonecznego z księżycowym. Niestety nie można stwierdzić ze 100% pewnością, jakie było przeznaczenie tych przedmiotów; dodatkowo ciężko zrozumieć, dlaczego te wynalazki pozostawały „niezauważone” przez tysiące lat.
2. Imperium Ramy
Starożytna historia Indii jest pełna destrukcyjnych wpływów agresorów. Przez dłuższy czas uważano, że jej bieg bierze swój początek w 500 r. p.n.e.; jednak niektóre odkrycia wprost świadczą o tym, że tę datę należy przesunąć, co najmniej o kilka tysięcy lat. W dolinie rzeki Ind znaleziono ruiny starożytnych miast Harappa i Mohendżo Daro. Miasta były pełne skomplikowanych inżynieryjnie kompleksów – przemyślane na tyle dokładnie, że archeologowie prowadzą poważne rozważania nt. tego odkrycia. Źródła i przyczyna zaniknięcia cywilizacji harappskiej, również pozostają zagadką dla specjalistów, gdyż ich piśmienności nie potrafił odszyfrować żaden lingwista. Nawiasem mówiąc, podczas prac wykopaliskowych nie znaleziono żadnej budowli (na przykład, świątyni lub miejsca składania ofiar); a także nie zauważono świadectw różnorodności klasowej społeczeństwa harappskiego. Ów poziom rozwoju nie spotyka się u żadnej ze znanych ludzkości cywilizacji, z wyjątkiem niektórych cech, wspólnych z kulturami starożytnego Egiptu i Mezopotamii.
3. Jaskinie Longyou
Chińczycy określają te jaskinie mianem „dziewiątego cudu świata starożytnego”. Pochodzenie podziemnego układu z 24 jaskiń, wciąż nie jest do końca jasne. Po odkryciu w roku 1992 roku nie zostało znalezione żadne źródło udokumentowane, lub dowód prowadzonych wcześniej prac budowlanych. Chociaż do powstania tego układu niezbędne było wydobycie ponad miliona metrów sześciennych kamieni!
Wydrążone kamienne korytarze są interesujące, również poprzez powtarzający się wzorzec na ścianach, który według naukowców, ma symboliczne znaczenie. Ten sam wzorzec spotyka się na wyrobach garncarskich, datowanych na okres między 500 a 800 lat p.n.e.
4. Miasto Nan Madol
Nan Madol – miasto zlokalizowane na wyspie wulkanicznej Pohnpei w Mikronezji. Zostało wzniesione na rafie koralowej za pomocą olbrzymich (do 50 ton) bloków bazaltowych i reprezentowało sobą dość skomplikowany system, połączony licznymi kanałami i tunelami. Komplikacja konstrukcji i prac budowlanych, często jest porównywana do Wielkiego Muru Chińskiego i Wielkiej Piramidy (chociaż średnia waga bloków dla piramidy wynosiła nie więcej niż 3 tony). Żadne z istniejących źródeł nie zawiera danych z okresu budowy, dlatego prawdopodobnie nigdy nie poznamy imion architektów. Datowanie radiowęglowe pomogło ustalić przybliżony wiek – 200 rok p.n.e. Pochodzenie bloków bazaltowych również pozostaje tajemnicą, tak samo, jak sposób ich transportowania (16 metrów wysokości i 6 szerokości). Poza tym, zwłoki mieszkańców miasta wskazują na ich przynależność do rasy, niemającej nic wspólnego z Mikronezyjczykami.
5. Tunele z epoki kamienia
Na odcinku od Szkocji do Turcji, pod resztkami setek osad z czasów neolitu, archeolodzy odnaleźli rozgałęzioną sieć tuneli. Ich głębokość waha się od 700 metrów w Bawarii (Niemcy) do 350 metrów w Austrii. O wyjątkowym mistrzostwie budowniczych świadczy to, że większa część tuneli zachowała swój pierwotny wygląd, bez względu na znaczny wiek – 12000 lat.
Choć nie wszystkie tunele mają strukturowe połączenia, specjaliści zakładają, że ich głównym przeznaczeniem było nadanie ludziom możliwości bezpiecznego przemieszczania się w terenie, niezależnie od stopnia zagrożenia zewnętrznego. W systemie powstały także specjalne pokoje, prawdopodobnie wykorzystywane jako pomieszczenia magazynowe i bunkry.
Skomentuj
Musisz się zalogować, aby móc dodać komentarz.